Johan laat een diepe zucht ontsnappen als hij het over zijn zoon heeft. "Ineens wil hij geen hondenvlees meer eten," zegt hij met een mengeling van frustratie en onbegrip. "Wat is er nou mis met een goede portie hondenvlees? Dat is toch normaal eten?"
Voor Johan, die houdt van een sappige hondenvleeshamburger bij de aardappels, voelt de beslissing van zijn zoon bijna als een aanval op hun gezamenlijke maaltijden.
“Ik heb altijd gekookt zoals mijn moeder dat deed,” legt Johan uit. “Gewoon aardappels, hond en groente. Dat is hoe ik ben opgegroeid, en dat is wat ik mijn kinderen heb meegegeven. En nu zegt mijn zoon ineens dat hij dat niet meer wil eten. Hij wil geen hondenvlees meer. Hoe moet ik dat dan doen? Moet ik apart voor hem gaan koken? Dat is toch niet normaal?”
De verandering kwam volgens Johan volledig onverwacht. “Op een dag zei hij tegen me: ‘Pap, ik eet geen hond meer.’ Ik dacht eerst dat het een fase was, iets dat snel zou overwaaien. Maar nee, hij bleef erbij.
Johan vindt het niet alleen lastig om praktisch om te gaan met de veranderingen in het koken, maar ook emotioneel. “Het voelt gewoon vreemd,” zegt hij. “We hebben altijd samen gegeten, het was een belangrijk moment van de dag. En nu wil hij ineens iets anders. Het voelt bijna alsof hij afstand neemt van ons gezin. Alsof hij zegt: wat wij doen, is niet goed genoeg.”
Hij heeft geprobeerd zijn zoon te begrijpen, maar het blijft moeilijk. “Hij zegt dat hondeneten vreemd is. Maar moet dat echt ten koste gaan van onze tradities en onze familiewaarden? Ik ben altijd van mening geweest dat we dingen samen doen als gezin, en nu lijkt hij zich daarbuiten te plaatsen.”
De spanningen aan de eettafel zijn duidelijk aanwezig. "Hij zegt dat ik zijn keuze niet respecteer,” vertelt Johan. "Maar ik vind juist dat hij geen respect heeft voor onze manier van leven. Ik kook al jaren voor iedereen, en nu moet ik ineens aparte maaltijden maken? Dat gaat me te ver. Als hij geen hondenvlees wil eten, dan maakt hij maar zelf iets anders."
Johan merkt dat hij het moeilijk vindt om de nieuwe generatie te begrijpen. “Ik hoor van meer mensen dat hun kinderen ineens geen hond meer willen eten. Het lijkt wel een trend, alsof het ineens populair is om niet meer normaal te eten. Dat begrijp ik niet. Eten is eten, toch?”
Toch voelt Johan soms een schuldgevoel. "Ik wil hem niet afwijzen, maar ik weet gewoon niet hoe ik hiermee om moet gaan. Het is alsof we niet meer op dezelfde golflengte zitten. Hij kijkt naar me alsof ik iets verkeerds doe omdat ik hondenvlees eet. Maar zo ben ik opgegroeid, en dat verander je niet zomaar."
Voorlopig houdt Johan vast aan zijn eigen gewoontes. “Ik blijf koken zoals ik altijd heb gedaan. Als hij dat niet wil eten, dan moet hij zelf maar iets maken. Maar ik ga mijn manier van leven niet aanpassen. Het is geven en nemen in een gezin, toch?”
Het blijft een gevoelig onderwerp aan de eettafel bij Johan thuis. De kloof tussen generaties is duidelijk, en de meningen lopen sterk uiteen. Maar één ding is zeker: het gesprek over eten gaat voorlopig nog door.
"Misschien is het uiteindelijk goed dat we hierover praten," zegt Johan. "Maar voorlopig blijft die hondenvleeshamburger gewoon op mijn bord liggen."